چندان دعا کن که در نهان ، چندان بنال در اندر شبان
کز گنبد هفت آسمان در گوش تو آید صدا
گر مجرمی بخشیدمت وز جرم آمرزیدمت
فروس خواهی دادمت خامش رها کن این دعا
مولوی / دیوان شمس / غزل 3
اُبُهت و عظمت آسمان، نیاز به پرستش ، خداجویی و عرفان همه و همه را میتوان در ساختار گنبدها دید.
گنبدها اشکالی هندسی و مشترک بین تمامی ادیان هستند که در معماری و هنر اسلامی با شکل منحنی و لطیفی که دارند یادآور "یا لطیف" حق اند ؛ و با خطوط و نقوشی که بر آنها رسم میشود یادآور پیچیدگی و در عین حال زیبایی عالم بالا؛ که نتیجه آن چیزی جز حیرت هر بیننده ای نیست!
هوای میکده غم می برد ز دل
گفتا خوش آن کسان که دلی شادمان کنند
گفتم دعای دولت او ورد حافظ است
گفت این دعا ملایک هفت آسمان کنند
حافظ / غزل 891
گنبدها، کوچکی بنده و بنده نوازی خالق را تداعی میکنند؛ گنبدی ها بشارت دهنده بهشت اند. گنبدها محل سجده ساجدان و به خاک افتادن بندگان اند. گنبدی ها همان بتخانه عُشاق و میکده عارفان حق اند.
ما نام خود ز صفحه دلها سترده ایم
در دفتر جهان، ورق باد برده ایم
ما توبه را به طاعت پیمانه برده ایم
محراب را به سجده بتخانه برده ایم
از صبح پرده سوز، خدایا نگاه دار
این رازها که ما به دل شب سپرده ایم
صائب تبریزی/ دیوان اشعار
